سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا قصیده "

.در ستایش امام هشتم «ع »:

تـــا شـــنــیــد از بـــاد پـــیــغــام وصــال یــار گــل/

بــر هـوا مـی افـکـنـد از خـرمـی دسـتـار گـل

" را در ادامه می خوانید: روحش شاد

در ستایش امام هشتم «ع »

تـــا شـــنــیــد از بـــاد پـــیــغــام وصــال یــار گــل	بــر هـوا مـی افـکـنـد از خـرمـی دسـتـار گـل
گــرنـه از رشــگ رخ او رو بــه نــاخــن مــی کــنـد	مانده زخـم ناخـنش بـهر چـه بـر رخـسار گل
تــا نـگــیـرد دامــنـش گــردی کــشــد جــاروب وار	دامـن خـود در ره آن سـرو خـوشـرفـتــار گـل
خــویـش را دیـگـر بــه آب روی خــود هـرگـز نـدیـد	تــا فـروزان دیـد آن رخــســار آتــشــبــار گـل
از رگ گـــردن نــگـــردد دعـــوی خـــونــاب خـــوب	گـو بـرو بـا روی او دعـوی مـکـن بـسـیـار گـل
نــافـــه تـــاتـــار را بـــاد بـــهــاری ســـرگـــشـــود	چـیسـت پـر خـون نیفـه ای ازنافـه تـاتـار گـل
گـر گـدایـی در هـم انـدوز و مـرقـع پـوش نـیـسـت	از چـه رو بــر خـرقـه دوزد درهـم و دیـنـار گـل
تــا مـیـان بــلـبــل و قـمـری شــود غـوغــا بــلـنـد	مـی زنـد نـاخــن بــهـم از بــاد در گـلـزار گـل
بــر زمـیـن افـتــاد طـفـل غـنـچــه گـویـا از درخــت	خـود نمودش غـنچـه بـر شـکل دهان مار گل
گـــر نـــمـــی آیـــد ز طـــوف روضــــه آل رســــول	چـیسـت مهر آل کـاورده اسـت بـر تـومار گل
نخل باغ دین علی موسی بن جعفر را که هست	بــاغ قـدر و رفـعـتــش را ثـابــت و سـیـار گـل
آنـکـه بــر دیـوار گـلـخــن گـر دمـد انـفـاس لـطــف	عـنـکـبــوت و پـرده را سـازد بــر آن دیـوار گـل
نـخــل اگــر از مــوم ســازی در ریـاض روضــه اش	گـردد از نـشـو و نمـا سـرسـبـز و آرد بـار گـل
گـاه شـیر پـرده را جـان می دهد کـز خـون خـصـم	بــر دمـد ســرپــنـجــه او را ز نـوک خــار گــل
گــه بـــرون آورد خــار ســاکــنــی از پـــای ســگ	گاه دسـت ناقـه اش زد بـر سـر کـهسـار گل
گـــاه بــــهـــر مـــردم آبــــی ز خــــون اهـــرمـــن	نـقـش مـاهـی را کـنـد در قـعـر دریـا بـار گـل
ای کــــه دادی دانـــه انـــگـــور زهـــر آلـــوده اش	کشـت کن اکنون بـه گلزاریکه بـاشـد بـار گل
بــا دل پــر زنـگ شـو گـو غـنـچـه در بــاغ جـحـیـم	آنـکـه پـنـهان سـاخـتـش در پـرده زنـگـار گـل
ای بــه دور روضـه ات خــلـد بــریـن را سـد قـصـور	وی بـه پـیش نکهتت بـا سد عزیزی خوار گل
گــر وزد بــر شــاخ گــل بـــاد ســمــوم قــهــر تــو	از دهــن آتـــش دمـــد در بـــاغ اژدر وار گـــل
سـرو را کلک من اسـت آن بـلبـل مشـکین نفـس	کـش بـه اوصـاف تـو ریزد هر دم از منقـار گل
کـلک من بـا معـنی رنگین عـجـب شـاخ گلیسـت	کـم فـتـد شـاخـی کـه آرد بـار این مقـدار گل
در حـدیـث مـدعـی رنـگـیـنـی شـعـرم کـجـاسـت	کیست کاین رنگش بود در گلشن اشعار گل
کــی بــود چــون دفــتــر گـل پــیـش دانـایـان کــار	گر کسی چـیند ز کاغذ فی المثـل پـرگار گل
از گـل بــســتــان کــه خــواهـد کــرد بــر دیـوار رو	گــر بــود بــر صــفــحــه دیـوار از پــرگــار گـل
کـی تـواند چـون گـل گـلشـن شـود بـلـبـل فـریب	گـر کـشـد بــر تــخـتــه در بــاغ را نـجــار گـل
غنچـه سـان سـر در گریبـان آر وحـشی بـعد ازین	بــگـذر از گـلـزار و بــا اهـل طـرب بــگـذار گـل
در گـلـسـتـان دل افـروز جـهـان مـا را بــس اسـت	پــنـبــه مـرهـم کـه کـنـدیـم از دل افـکـار گـل
شـد بـهار و چـشم بـیمار غمم در خـون نشسـت	در بــهـاران بــوتــه گــل بــردمـد نـاچــار گــل
تــا بــهـار آمـد در عـشـرت بــر ویـم بــسـتـه شـد	کـو بـبـازد بـر در خـوشـحـالـیم مـسـمـار گـل
در بــیـان حـال گـفـتـن تــا بــکـی بــلـبــل شـویـم	در دعـا کـوشـیـم گـو دســت دعـا بــردار گـل
تــا زبــان گـل کـشـد بــر صـفـحـه بــی پــرگـار آب	تــا بــود آیـیــنــه ســاز بــاغ بــی افــزار گــل
آنـکـه یـکـرنـگ نـقـیـضـت گـشـتـه وز بـیـدانـشـی	مـی شــمـارد خــار را در عــالـم پــنـدار گــل
بــاد رنـگــی کــز رخــش گــردد ســمــن زار آیـنـه	بـسـکـه او را از بـرص بـنمـاید از رخـسـارگـل